Polska literatura popularnonaukowa dotycząca nietoperzy jest niestety dość uboga. Dopiero w ostatnich latach pojawiło się więcej publikacji, dzięki czemu zwiększył się wybór i dostępność takiej literatury. Niestety - wśród wielu publikacji zawierających rzetelną wiedzę można znaleźć i takie, w których znajduje się wiele błędów. Warto zatem korzystać z odpowiednich książek.

Nasz przegląd zaczniemy od lat najdawniejszych. Dotyczy niestety tylko dzieł, do których mam dostęp. Pominąłem także liczne ukazujące się ostatnio pozycje dotyczące ssaków (różnego rodzaju przewodniki terenowe, atlasiki, albumiki...). Jest ich tak dużo, że nie ma możliwości ich omówienia. Przegląd ustawiony jest według kolejności pojawiania się pozycji na rynku.

Rozdziały: Nietoperze Polski; Przegląd nietoperzy krajowych, Nietoperze w ekosystemie; Antropogenne zagrożenia dla nietoperzy (w tym: Utrata siedlisk, utrata niszy i redukcja zasobów pokarmowych, Zanieczyszczenia środowiska, Celowe niszczenie, Niepokojenie zwierząt), Ochrona nietoperzy (w tym: procedury ochronne, Kategorie zagrożeń wg IUCN, Praktyczne aspekty ochrony nietoperzy); Aspekty informacji i edukacji w odniesieniu do nietoperzy; Porozumienie Bońskie; Nietoperz w domu! Co robić?

Mimo że książka została wydana 10 lat po pierwszym kluczu prof. Wołoszyna, opisy gatunków są tylko nieznacznie zmodyfikowane i rozszerzone w porównaniu z zawartymi w książce „Jaki to nietoperz”. Niestety, błędy pozostały te same. Mapki rozmieszczenia poszczególnych gatunków w Polsce niestety są bardzo uproszczone – większość gatunków wykazano jako występujące w całej lub prawie całej Polsce, co z pewnością nie jest prawdą przy borowiaczku, mroczku posrebrzanym czy pozłocistym. W dalszych częściach znajdują się również liczne błędy – np. mroczek późny jest włączony do „gatunków pierwotnie leśnych, chroniących się jednak niekiedy zimą w jaskiniach lub zabudowaniach”.

Autor książkę zaadresował „do osób zajmujących się zawodowo ochroną środowiska, a więc dla personelu parków narodowych i krajobrazowych, biur wojewódzkich konserwatorów przyrody i wydziałów ochrony środowiska na różnych szczeblach administracji”. Pisząc do osób nie będących chiropterologami, a często nawet przyrodnikami, powinno się dołożyć wszelkich starań, aby w książce nie było błędów. Niestety, książka nie spełnia tego warunku, zatem polecać jej nie można.